Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος όμως είναι ένας νέος γιατρός που φοβάται όπως όλοι οι νέοι το μέλλον. «Πέραν του ηθικού, αγαπώ τους γονείς μου, είναι και το αντικειμενικό, αφού οι γονείς μου με βοηθάνε. Αυτό που δεν μπορώ να κάνω εγώ γίνεται μέσω των γονιών μου.
Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο, αν οι γονείς μου πάψουν να με βοηθάνε είτε γιατί δεν θα μπορούν, γιατί θα έχουν μεγαλώσει, είτε γιατί δεν θα υπάρχουν. Αυτό μου κόβει τα φτερά, επειδή είμαι στην Ελλάδα. Αν ήμουν αλλού, στη Σουηδία για παράδειγμα, θα είχα τη δυνατότητα να ζω μόνος μου βάσει του Συστήματος Ανεξάρτητης Διαβίωσης. Αυτό είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία που υποστηρίζεται και από προσωπικούς βοηθούς-γνώστες των αναγκών του κάθε ατόμου με αναπηρία. Το οποίο κοστίζει πολύ βέβαια και αυτό το κόστος θεωρείται εξωφρενικό για την Ελλάδα».
Άλλωστε για τον Στέλιο «η ανεξάρτητη διαβίωση αποτελεί πανευρωπαϊκό πρόβλημα που ζητάει άμεση επίλυση.
Το δικαίωμα στη ζωή πρέπει να γίνει μέρος της καθημερινότητας μας. Η αναπηρία δεν είναι ασθένεια, είναι κατάσταση» δηλώνει.
500.000 ΟΝΕΙΡΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ
Αποφάσισε να πάρει ειδικότητα Ψυχιατρικής στη Β' Πανεπιστημιακή Κλινική του νοσοκομείου «Αττικόν». «Δεν έχω ωστόσο καταλήξει ακόμη στο τι ακριβώς θέλω να κάνω. Έχω 500.000 όνειρα, για να πω την αλήθεια. Με δελεάζει η ιδέα του ιατρείου, με θέλγει όμως και η πανεπιστημιακή έδρα. Εκ φύσεως είμαι κοινωνικός, αγαπώ την επαφή με τον κόσμο. Το σπίτι το σιχαίνομαι Μα είμαι στην Ελλάδα, μια χώρα που δεν έχει βγάλει τους αναπήρους της στην κοινωνία, τα αμαξίδια και τα μπαστούνια στους δρόμους. Το βρίσκω λογικό να με περιεργάζονται, έχω κι αυτόν τον ψηλό λαιμό... Αυτό που εγώ λέω προς την κοινωνία είναι: "Μάθε με, άσε με να σου πω τι είναι η αναπηρία". Δεν με κουράζει η προσπάθεια. Δεν πρέπει να το κάνει κάποιος και αυτό; Αφού θέλω και μπορώ, γιατί να μην το κάνω εγώ; Οχι ότι είναι πάντα αναίμακτη αυτή η διαδικασία».
Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος δεν παύει να αυτοσυστήνεται όταν το επιβάλλουν λόγοι και να καταθέτει τα θέλω του :
«Είμαι ένας νέος ειδικευόμενος ψυχίατρος, είμαι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, είμαι ερευνητής, είμαι υποστηρικτής, και με κάθε τρόπο, προαγωγός των ανθρώπινων δικαιωμάτων… και τέλος είμαι ένας άνθρωπος με σοβαρή κινητική αναπηρία. Κανείς δε ξέρει όμως τα πόσα θέλω να γίνω, τα πόσα μπορώ να φτάσω, τα πόσα αξίζει να κάνω. Ούτε εγώ έχω κάποια απάντηση! Το μόνο που γνωρίζω είναι πως σε σύντομο χρονικό διάστημα δε θα μπορώ να είμαι τίποτα.
Ένας άνθρωπος χωρίς όνειρα δεν είναι άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος χωρίς στόχους δεν είναι άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν είναι άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος χωρίς αύριο δε ζει!
Θέλω να ζω όμως σε μια Ελλάδα που έχει αξίες που μπορεί να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις.
Δεν έχει σημασία αν φάμε ακόμα μια ημέρα καλό φαγητό, όταν πολλοί συνάνθρωποί μας τρώνε ψίχουλα ή ό,τι βρουν σε συσσίτια και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους… σύντομα εκεί θα καταλήξουμε οι περισσότεροι!
Δεν έχει αξία αν δουλέψουμε μια μέρα περισσότερο, αφού είτε το 27% των συμπολιτών μας δε δουλεύει είτε και να δουλεύει κάποιος σήμερα, αύριο ο μισθός του δεν θα είναι αρκετός για τα καθημερινά απαραίτητα αγαθά. Και το ερώτημα γεννιέται: γιατί συμβαίνει αυτό;
Συμβαίνει γιατί αφήσαμε τη ζωή μας, χωρίς οδηγό, χωρίς υπηρεσίες, χωρίς όραμα. Σταματήσαμε να πιστεύουμε στην προσπάθεια και στη σωστή ανταμοιβή και πιστέψαμε στη λαχειοφόρο αγορά των ψήφων. Δεν υπολογίσαμε ώστε να φτιάξουμε μια κοινωνία για όλους, μια κοινωνία με βάσει την Παιδεία, τις Επιστήμες, την Έρευνα, τη Φυσική Ελληνική Ομορφιά του εδάφους και του υπεδάφους.
Ακόμα υπάρχουν ψήγματα ελπίδας και εγώ θέλω να τα εκμεταλλευτώ και να βρεθώ όσο ζω σε μια Ελλάδα πραγματικής Δημοκρατίας, πραγματικής Ελευθερίας, πραγματικής Παιδείας, πραγματικής Υγείας, πραγματικής Διαφορετικότητας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ!
Τώρα για να μη συνεχίσουν να ξενιτεύονται νέοι άνθρωποι για ένα καλύτερο αύριο. Τώρα για να είμαστε σίγουροι πως σε 20-30 χρόνια θα υπάρχει ακόμα Ελλάδα και δε θα έχουμε αυτοαφανιστεί από την υπογονιμότητα! Σαν άνθρωπος δε μπορώ να βλέπω άλλο την Ελλάδα να καταστρέφεται και να χάνεται. Δε μπορώ να βλέπω πως κάθε ημέρα πίνεται το αίμα των ανθρώπων μας» αγανακτεί.
ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΤΕΛΙΟ
«Η μοίρα, η τύχη ή όπως αλλιώς μπορεί να ειπωθεί αυτό που μου συμβαίνει», όπως λέει χαρακτηριστικά, του στέρησε τη δυνατότητα να κινείται. «Ανέπτυξα όμως όλα τα άλλα. Ίσως σε μεγάλο βαθμό. Ακούω καλύτερα, παρατηρώ τα πάντα με μεγάλη διείσδυση. Αντιλαμβάνομαι από πολύ μακριά πράγματα. Εκείνο που θα ήθελα τουλάχιστον να έχω είναι η δυνατότητα να κινώ τα χέρια μου. Να πιάνω, να αγκαλιάζω, να αγγίζω. Τώρα χάνω ένα σημαντικό μέρος της πληροφορίας, της επαφής, της επικοινωνίας».
Πράγματι ο Στέλιος μέσα από την απόλυτη ακινησία του, αφού πόδια και χέρια δεν τον υποστηρίζουν και στις κινήσεις του κεφαλιού του υπακούει το «ποντίκι» του ηλεκτρονικού υπολογιστή κι έτσι μπορεί να είναι σε άμεση επικοινωνία με το Διαδίκτυο. Μπορεί να κάνει όσα μπορεί ο καθένας μας σε έναν υπολογιστή μόνο με το μυαλό του… κάθε μέρα δίνει κουράγιο σε συνανθρώπους του με την στάση ζωής που κρατάει. Η ζωή του έγινε ταινία με τίτλο: «Με λένε Στέλιο» που περιγράφει πώς από μικρό παιδάκι έχασε γρήγορα την κινητικότητά του, πρώτα στα κάτω άκρα. Πρόλαβε όμως στο Δημοτικό και ζωγράφισε ένα σχέδιο, που βλέπουμε στο φιλμ, τόσο πλούσιο που έδειχνε oτι το δυναμικό αυτού του παιδιού θα νικούσε τα σχέδια του Θανάτου. Κι όταν σταμάτησε να μπορεί να χαράσσει γραμμές ο Στέλιος άρχισε να δίνει με χαμόγελο χιλιάδες λέξεις που χαράσσονται στο μυαλό μας.