Η Μαριέττα Γιαννάκου, η πολιτικός που ξεσήκωσε θύελλες, αλλά κέρδισε τον σεβασμό ακόμα και των πολιτικών της αντιπάλων. Δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη να της ακρωτηριάσουν το πόδι προκειμένου να σώσει τη ζωή της και να ζήσει για την κόρη της που την χρειαζόταν όσο κανείς άλλος. Άοκνη πολιτικός, βαθιά ευγενής, από τις πλέον εργατικές και επίμονες στις Βρυξέλλες. Χαρακτηρίστηκε σκληρή πολιτικός, κυρίως στα χρόνια που ήταν υπουργός Παιδείας κέρδιζε τους πάντες με τον δυναμισμό της, την ευστροφία της, τον μοναδικό της τρόπο να αναλύει την πολιτική και την στρατηγική της. Αλλά και με την έγνοια της για τον άλλο. Αυτή που την έσπρωξε να σπουδάσει ιατρική και να γίνει ψυχίατρος Κατανόησε ότι το να είσαι γυναίκα δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να αγωνιστείς και να πετύχεις αυτό που επιθυμείς. Δεν είναι τυχαίο ότι έγινε μια από τις πρώτες γυναίκες στη Βουλή, από τις πρώτες γυναίκες υπουργούς, έκανε καριέρα σημαντική στην πολιτική, χωρίς να κατάγεται από κάποιο πολιτικό τζάκι. Ήταν 23 χρονών όταν μπήκε στην ΟΝΝΕΔ και λίγα χρόνια μετά γνώρισε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας. Μια γνωριμία που την καθόρισε Ευρωβουλευτής, πρόεδρος της επιτροπής για τα ναρκωτικά στο Ευρωκοινοβούλιο και εθνικός συντονιστής για την Ελλάδα ανεξαρτήτως κυβέρνησης. «Ο πολιτικός πρέπει να είναι πρότυπο με τη συμπεριφορά του, δεν μπορεί να φέρεται ανάλογα με τις καταστάσεις με τρόπο πονηρό και ευέλικτο. Σε δύσκολες στιγμές που συζητιούνται θέματα αρχών, οφείλει με τη στάση του να δείχνει τι σημαίνει Δημοκρατία». έλεγε Η πολυμέρεια και η ευρυμάθειά της ήταν χαρακτηριστική. Συζητούσε για το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες. Οχι ως ειδήμων ή κριτικός, αλλά μόνο με το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό ενός αληθινά καλλιεργημένου ανθρώπου «Ηταν τρομερή η προσήλωσή της σε θέματα γυναικών, στα σύγχρονα φεμινιστικά κινήματα, μακριά όμως από το παλιό, του ’70. Η Μαριέττα μπορούσε να δει την ουσία των πραγμάτων. Είχε ενσυναίσθηση των πραγμάτων. Έπρεπε να καταλάβει, να αισθανθεί το πρόβλημά σου για να το λύσει. Οχι ως ρουσφέτι, όχι, ποτέ. Δεν ανήκε στο “είδος του Μαυρογιαλούρου”, το απεχθανόταν. Ήταν βαθιά ευρωπαΐστρια, σε εποχή μάλιστα που κάτι τέτοιο δεν ήταν καθόλου της μόδας. Έβλεπα στον λόγο και στη συμπεριφορά της μία πιονέρο».