Η κοινωνία, στην οποία ζούμε, είναι αντιφατική, γεμάτη πάθη, κατακερματισμένη και χρειάζεται ανοχή. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι πρέπει να υπάρχει πάντοτε αμοιβαία ανοχή, γιατί όλοι μας είμαστε αδύναμοι, κάνουμε λάθη, λόγω της ατέλειάς μας και ζούμε με απόψεις. Ανοχή ωστόσο δεν σημαίνει παθητικότητα. Το να ανεχόμαστε τον βιασμό, τα βασανιστήρια ή τον φόνο, αναντίρρητα δεν είναι αρετή. Η η ανοχή έχει πάντοτε μια θέση στις σχέσεις μας και μάλιστα με ασαφή όρια. Η ανοχή συνιστά το «λιπαντικό» της καλής λειτουργίας της ανθρώπινης κοινωνίας. Η υπερβολή προκαλεί δυσλειτουργία, αλλά η έλλειψη ανοχής επιφέρει πάντοτε τον θάνατο της κοινωνίας! Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι όλοι μας είμαστε γεννήματα αγάπης. Δεν ήρθαμε στον κόσμο για να αντιπαλεύουμε αλλήλους και να προκαλούμε την καταστροφή και το μίσος. Η αγάπη ασφαλώς είναι το απόλυτο αντίδοτο της ανοχής. Εάν αγαπάμε την αγάπη τότε περιττεύει η ανοχή! Η αγάπη, όμως, δεν επιβάλλεται, αλλά αναδύεται όταν οι συνθήκες ευδοκιμήσουν με τη δική μας προσπάθεια.