Γιατί πιστεύουμε εκείνους που δεν έχουν κάνει τίποτα για εμάς; Οι νέοι, οι συμπεριφορές τους, η αίγλη του άγνωστου που κουβαλάνε. Η τάση που έχουμε να εξοσταρακίζουμε και να εξοστρακιζόμαστε. Όπως λέει ο Αριστοτέλης στην Ρητορική του: Οι νέοι αισθάνονται σφοδρές επιθυμίες και μπορούν να εκπληρώσουν εκείνο που επιθυμούν. Είναι ευμετάβλητοι και γρήγορα χορταίνουν με κείνα που επιθύμησαν, και γι' αυτό, ενώ δοκιμάζουν σφοδρές επιθυμίες, πολύ γρήγορα αδιαφορούν. Έχουν ροπή προς την οργή, παραφέρονται εύκολα και ακολουθούν εκείνο που αποφάσισαν πάνω στο θυμό τους, χωρίς να μπορούν να συγκρατηθούν. Αγαπούν τις τιμές κι ακόμα πιο πολύ τη νίκη, επειδή τα νιάτα θέλουν να υπερέχουν και η νίκη είναι ένα είδος υπεροχής. Οι νέοι δεν έχουν κακές διαθέσεις. Είναι ευκολόπιστοι, επειδή ακόμα δεν τους έχουν εξαπατήσει συχνά. Είναι γεμάτοι ελπίδες, κι αυτό συμβαίνει επειδή η φύση τούς έχει προικίσει με κάποιο είδος θέρμης, σαν εκείνη που νιώθουν αυτοί που έχουνε πιει πολύ κρασί. Αλλά η ιδιότητά τους αυτή οφείλεται και στο ότι δεν έχουν δοκιμάσει πολλές αποτυχίες. Ζούνε κυρίως με την ελπίδα, επειδή η ελπίδα αφορά το μέλλον ενώ η ανάμνηση είναι παρελθόν. Και για τους νέους το μέλλον είναι μεγάλο ενώ το παρελθόν μικρό. Και επειδή ρέπουν προς την οργή και προς την ελπίδα, είναι γενναίοι επειδή η μια ιδιότητά τους συντελεί στο να μη φοβούνται, ενώ η άλλη τους δίνει θάρρος. Προτιμούν να κάνουν ό,τι τους φαίνεται ωραίο παρά ό,τι τους συμφέρει, επειδή οι πράξεις τους υπαγορεύονται πιο πολύ από την καρδιά παρά από τον ψυχρό υπολογισμό Για τις επιρροές μας Είναι προφανές ότι οι επιρροές μας είναι ήδη ένα κομμάτι του εαυτού μας. Στην ουσία διαλέγουμε ό,τι είμαστε. Ταυτόχρονα όμως οι επιλεγμένες επιρροές συνεχίζουν να μας διαμορφώνουν. Κάθε πρόσθετη επιρροή μάς γεμίζει χαρά, ίσως και επιβεβαίωση, αφού αναγνωρίζουμε σε κάποιον άλλον δικές μας θέσεις καλύτερα διατυπωμένες. Για το να μην κάνεις τίποτα και να σε αποδέχονται Η τεράστια δύναμη του να μην κάνεις απολύτως τίποτε και να παραμένεις πολύ σημαντικός φαίνεται στην περίπτωση της Βρετανίας, για παράδειγμα, η ιστορικά απολιτική θεσμική θέση της βασιλικής οικογένειας και του εκάστοτε μονάρχη φαίνεται ότι δίνει μια ψευδαίσθηση σταθερότητας στους Βρετανούς, ένα αντίβαρο στην πολιτική αστάθεια Υπάρχει η πεποίθηση που μας δημιουργείται από όταν ήμαστε παιδιά, ότι όσα κάνουμε για τους γύρω μας θα γυρίσουν πίσω σε εμάς από εκείνους, όταν έχουμε την ίδια ανάγκη. Η πραγματικότητα όμως, διηγείται την ιστορία διαφορετικά. Για τον εξοστρακισμό Όταν εκείνος με τον οποίο σχετιζόμαστε στενά, ο βασικότερος ή ένας από τους βασικότερους συνομιλητές μας, αποφασίζει να κόψει κάθε επικοινωνία μαζί μας και, μάλιστα, χωρίς να μας ενημερώσει για τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, συνήθως τίποτα καλό δεν προμηνύεται και τίποτα καλό δεν μπορεί να σημαίνει. Ο εξοστρακισμός, δηλαδή το να σε αγνοούν και να σε αποκλείουν με σκοπό να σε τιμωρήσουν, να σε κάνουν να συμμορφωθείς ή να απαλλαγούν από σένα, αποτελεί μία κοινωνική πρακτική που επιτίθεται ευθέως στην πανανθρώπινη ανάγκη να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου, και γι’ αυτό το λόγο δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο (Williams, 2007). οι περισσότεροι άνθρωποι που αποκλείουν τους άλλους, πραγματικά πιστεύουν ότι έχουν κάθε λόγο να το κάνουν και θεωρούν δεδομένο ότι ο άλλος καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο το κάνουν. Έχουν τη μαγική πεποίθηση ότι ο άλλος μπορεί να διαβάσει το μυαλό τους, κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, απογοητεύονται καθώς διαπιστώνουν ότι σχετίζονται με έναν άνθρωπο τόσο βλάκα (αφού δεν καταλαβαίνει…) ή τόσο αδιάφορο (αφού καταλαβαίνει μεν, αλλά δεν παραδέχεται το λάθος του ούτε απολογείται γι’ αυτό). Το αποτέλεσμα είναι, ο ένας να βρίσκεται σε σύγχυση αγνοώντας ποιο είναι το “έγκλημά” του και ο άλλος να οργίζεται ακόμα περισσότερο, που η δυσφορία του δεν αναγνωρίζεται και δεν “νομιμοποιείται”. Η συμπεριφορά μας γίνεται αντιληπτή από τους άλλους ως επιθετική και πιθανόν να είναι, αλλά στα δικά μας μάτια με έναν διαστρεβλωμένο τρόπο είναι καθαρή άμυνα. Και, πολύ συχνά, είναι ο μόνος τρόπος, να δείξουμε στους άλλους το πώς μας φέρθηκαν στο παρελθόν… Ένα βασικό πρόβλημα με τον εξοστρακισμό είναι ότι άπαξ και ξεκινήσει είναι δύσκολο να σταματήσει, ακόμα και όταν ο λόγος που τον προκάλεσε έχει ξεχαστεί ή συγχωρεθεί (Williams, 2007). Όταν η κατάσταση παγιώνεται και η σιωπή γίνεται μόνιμη, αυτό που κυρίως πλήττεται είναι η πρώτη και βασικότερη συνθήκη των σχέσεων που, σύμφωνα με την προσωποκεντρική θεωρία, είναι η επαφή. Κι επειδή χωρίς επαφή πολύ απλά δεν υπάρχει σχέση, η σιωπή αναπόφευκτα αναγγέλλει το θάνατο της σχέσης.