Μόλις διαβάσαμε το βιβλίο "Γράμματα στις κόρες μου" του Σωτήρη Ι. Μεθενίτη, που είναι πλούσιο σε  νουθεσίες στοργικές, πατρικές, καθαρισμένες από τις φιλολογίες και τις υποδείξεις.

84 σελίδες γραμμένες σε απλή γλώσσα δίνουν απαντήσεις στους νέους και τις νέες που αναρωτιούνται για το μέλλον.

«Μόλις πατήσεις τα 60 γίνεσαι πιο συναισθηματικός». Αναπτύσσεις μια αυστηρή κριτική για το παρελθόν και όσα έχει να προσφέρει στο μέλλον, πράγματι αγαπητέ μας Σωτήρη Μεθενίτη.

Και ναι, λες, μια ξεκάθαρη αλήθεια στις δύο σου κόρες «… αυτό που σας κληροδοτούμε στο άμεσο μέλλον, είναι μια κοινωνία με μεγαλύτερες ανισότητες και εντεινόμενη φτώχεια, με ενεργούς πολέμους σε διάφορα μέτωπα, με την κλιματική κρίση και τις μεταναστευτικές ροές, διαρκώς να εντείνονται..» Όπως, η ροή των γεγονότων το 2009, με έκανε, σε μια επιστολή μου μέσα από άρθρο μου στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ, να πω στον 20χρονο τότε γιο μου: «Παιδί μου κράτα γερά!» κι ας ήμουν ακόμη στα 49...

Τα δικά σου «Γράμματα στις κόρες σου» μάς βρίσκουν να αναλύουμε μαζί σου, ακολουθώντας τους συλλογισμούς σου, το πώς φτάσαμε έως εδώ και τι μάς περιμένει.

Τα σχέδια του «Ολιγαρχικού Καπιταλισμού»,

την ανάγκη για να ζήσουμε με ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη,

την επιτακτική ανάγκη ο Ευρωπαϊκός Χώρος να βρει το πολιτικό θάρρος και να ξαναδώσει στον πλανήτη, μια ειρηνική, δημοκρατική και κοινωνικά δίκαιη, εναλλακτική λύση διακυβέρνησης,

την αναγνώριση του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συμβάσεων από την Υπερδύναμη των Η.Π.Α,,

τα 11 ερωτήματα που μάς προβληματίζουν για το πώς θα κινηθεί η Ευρώπη,

η άνοδος της Ακροδεξιάς, που μάς ανησυχεί,

η πληγή στο «σώμα» της κοινωνίας μας, την οικογένεια, που άνοιξε,

η ελπιδοφόρα πίστη που περιγελείται από τους ισχυρούς,

το να κρατηθούμε όρθιοι μέσα σε αυτό το μεγάλο κακό που συμβαίνει γύρω μας,

κάνουν ως έννοιες αλλά και ως στόχοι έναν κύκλο περιφρούρησης τού γιατί φτάσαμε έως εδώ και πόσο και πώς έχουμε χρέος να αγωνιστούμε και να αντιδράσουμε.

Το κλείσιμο του βιβλίου δίνει και μια ώθηση προς τον θεάρεστο σκοπό που πλαστήκαμε οι άνθρωποι και είθε να μας οδηγεί, με την αναφορά στον Μενέλαο Λουντέμη και τα σοφά του λόγια : «Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. Αποκεί και πέρα ​​οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε, ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε», και την ρήση του Σοφοκλή μέσω της Αντιγόνης:     «Δεν γεννήθηκα για να μισώ τους ανθρώπους αλλά για να τους αγαπώ», λόγια ιερού νόμου, που ακούστηκαν από τον Μεγαλύτερο, κατά κοινή ομολογία πολλών, Διδασκάλου, που υπήρξε στη γη, του Ιησού Χριστού: «Αγαπάτε ο 'Ενας τον Άλλο όπως κι Εγώ σας αγάπησα αι έδωσα τη ζωή μου για χάρη σας».

Στο εξώφυλλο του βιβλίου η καρδιά η δική σου, μεγαλωμένη από εκείνη της συζύγου σου με την οποία μοιράζεσαι τη ζωή, γίνεται σωσίβιο – νησίδα για τα δύο κορίτσια σου, που αγκαλιασμένα ατενίζουν ορίζοντα. Όμορφο κι απλό μα τόσο βαθύ και ουσιαστικό κι αυτό το πρώτο μήνυμα!

Η γραφή δεν ρητορεύει προσπαθώντας να υπερασπιστεί κάτι που δεν ξέρει πόσο αληθινό είναι. Δοκιμάζει να παραπέμψει σε αναζήτηση κάθε πληροφορίας απλά και κατανοητά, με την καλή επιρροή από όσα έζησες κι από όσα σου παραδόθηκαν.

Το «Γράμματα στις κόρες μου για τον κόσμο, στον οποίο θα ζήσουν» είναι γεμάτο νουθεσίες στοργικές, πατρικές, καθαρισμένες από τις φιλολογίες και τις υποδείξεις.

Η 2η παρουσίασή του έγινε στο αμφιθέτρο του Δήμου Μαρκοπούλου με μεγάλη επιτυχία και την αθρόα προσέλευση του κοινού.

Την παρουσίαση και τον συντονισμό έκανε η δημοσιογράφος: κ. Φωτεινή Νάσσου, ενώ για το βιβλίο και τον συγγραφέα μίλησαν η κ. Ζωή Γιαννάκη,Εκπαιδευτικός, ο κ. Κώστας Πετούρης, Πολιτικός επιστήμων, η κ. Λίντα Τσαμπίρη, Αρχαιολόγος  και η κ.Σοφία Χασιώτη,Συγγραφέας.