Μιλάμε με την Νατάσσα Κρητικού για την Παγκόσμια ημέρα Καλοσύνης στις 13 Νοεμβρίου Σας προσκαλούμε να δώσετε μαζί μας μια ευκαιρία στην καλοσύνη! Φέρνοντας το δικό σας ΔΩΡΟ για εκείνους που έχουν ανάγκη. Η Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης γίνεται η γιορτή που πρέπει να κάνουμε σημαία αλλαγής, προσωπικής και συλλογικής. Αυτή η ημέρα γιορτάζεται παγκοσμίως κάθε χρόνο στις 13 Νοεμβρίου και προωθεί την ευγένεια σε όλο τον κόσμο ενώ ενθαρρύνει τους ανθρώπους να επιδοθούν σε τουλάχιστον μία πράξη καλοσύνης που είναι η μόνη αιτία για να γίνουμε όλοι ένα. Αριστοτέλης: «οφείλουμε να αναφερθούμε γενικότερα στην αρετή που συγκροτούν όλες μαζί, την οποία σπεύδουμε να αποκαλέσουμε καλοσύνη»

Η κοινωνία, στην οποία ζούμε, είναι αντιφατική, γεμάτη πάθη, κατακερματισμένη και χρειάζεται ανοχή. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι πρέπει να υπάρχει πάντοτε αμοιβαία ανοχή, γιατί όλοι μας είμαστε αδύναμοι, κάνουμε λάθη, λόγω της ατέλειάς μας και ζούμε με απόψεις. Ανοχή ωστόσο δεν σημαίνει παθητικότητα. Το να ανεχόμαστε τον βιασμό, τα βασανιστήρια ή τον φόνο, αναντίρρητα δεν είναι αρετή. Η η ανοχή έχει πάντοτε μια θέση στις σχέσεις μας και μάλιστα με ασαφή όρια. Η ανοχή συνιστά το «λιπαντικό» της καλής λειτουργίας της ανθρώπινης κοινωνίας. Η υπερβολή προκαλεί δυσλειτουργία, αλλά η έλλειψη ανοχής επιφέρει πάντοτε τον θάνατο της κοινωνίας! Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι όλοι μας είμαστε γεννήματα αγάπης. Δεν ήρθαμε στον κόσμο για να αντιπαλεύουμε αλλήλους και να προκαλούμε την καταστροφή και το μίσος. Η αγάπη ασφαλώς είναι το απόλυτο αντίδοτο της ανοχής. Εάν αγαπάμε την αγάπη τότε περιττεύει η ανοχή! Η αγάπη, όμως, δεν επιβάλλεται, αλλά αναδύεται όταν οι συνθήκες ευδοκιμήσουν με τη δική μας προσπάθεια.

Η Μαριέττα Γιαννάκου, η πολιτικός που ξεσήκωσε θύελλες, αλλά κέρδισε τον σεβασμό ακόμα και των πολιτικών της αντιπάλων. Δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη να της ακρωτηριάσουν το πόδι προκειμένου να σώσει τη ζωή της και να ζήσει για την κόρη της που την χρειαζόταν όσο κανείς άλλος. Άοκνη πολιτικός, βαθιά ευγενής, από τις πλέον εργατικές και επίμονες στις Βρυξέλλες. Χαρακτηρίστηκε σκληρή πολιτικός, κυρίως στα χρόνια που ήταν υπουργός Παιδείας κέρδιζε τους πάντες με τον δυναμισμό της, την ευστροφία της, τον μοναδικό της τρόπο να αναλύει την πολιτική και την στρατηγική της. Αλλά και με την έγνοια της για τον άλλο. Αυτή που την έσπρωξε να σπουδάσει ιατρική και να γίνει ψυχίατρος Κατανόησε ότι το να είσαι γυναίκα δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να αγωνιστείς και να πετύχεις αυτό που επιθυμείς. Δεν είναι τυχαίο ότι έγινε μια από τις πρώτες γυναίκες στη Βουλή, από τις πρώτες γυναίκες υπουργούς, έκανε καριέρα σημαντική στην πολιτική, χωρίς να κατάγεται από κάποιο πολιτικό τζάκι. Ήταν 23 χρονών όταν μπήκε στην ΟΝΝΕΔ και λίγα χρόνια μετά γνώρισε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας. Μια γνωριμία που την καθόρισε Ευρωβουλευτής, πρόεδρος της επιτροπής για τα ναρκωτικά στο Ευρωκοινοβούλιο και εθνικός συντονιστής για την Ελλάδα ανεξαρτήτως κυβέρνησης. «Ο πολιτικός πρέπει να είναι πρότυπο με τη συμπεριφορά του, δεν μπορεί να φέρεται ανάλογα με τις καταστάσεις με τρόπο πονηρό και ευέλικτο. Σε δύσκολες στιγμές που συζητιούνται θέματα αρχών, οφείλει με τη στάση του να δείχνει τι σημαίνει Δημοκρατία». έλεγε Η πολυμέρεια και η ευρυμάθειά της ήταν χαρακτηριστική. Συζητούσε για το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες. Οχι ως ειδήμων ή κριτικός, αλλά μόνο με το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό ενός αληθινά καλλιεργημένου ανθρώπου «Ηταν τρομερή η προσήλωσή της σε θέματα γυναικών, στα σύγχρονα φεμινιστικά κινήματα, μακριά όμως από το παλιό, του ’70. Η Μαριέττα μπορούσε να δει την ουσία των πραγμάτων. Είχε ενσυναίσθηση των πραγμάτων. Έπρεπε να καταλάβει, να αισθανθεί το πρόβλημά σου για να το λύσει. Οχι ως ρουσφέτι, όχι, ποτέ. Δεν ανήκε στο “είδος του Μαυρογιαλούρου”, το απεχθανόταν. Ήταν βαθιά ευρωπαΐστρια, σε εποχή μάλιστα που κάτι τέτοιο δεν ήταν καθόλου της μόδας. Έβλεπα στον λόγο και στη συμπεριφορά της μία πιονέρο».

Ας μιλήσουμε για τις ριψοκίνδυνες συμπεριφορές των εφήβων Οι ριψοκίνδυνες συμπεριφορές στην εφηβεία, κυρίως από τη μέση εφηβεία (15-16) έως την αρχή της ενηλικίωσης, είναι ένα ενδημικό φαινόμενο, το οποίο θεωρείται μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης του εφήβου. Ως ριψοκίνδυνη συμπεριφορά ορίζεται μία συμπεριφορά η οποία μπορεί να προκαλεί ικανοποίηση και ευχαρίστηση από μόνη της, αλλά έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει αρνητικές συνέπειες που πολλές φορές ο έφηβος δεν μπορεί να υπολογίσει από πριν, όπως ζητήματα υγείας ή εμπλοκή με το νόμο Η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά συνιστά ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών όπως το κάπνισμα, η κατανάλωση αλκόολ, η χρήση και η κατάχρηση παράνομων ουσιών, η μη ασφαλής σεξουαλική επαφή, παραβατικές συμπεριφορές, επιθετικότητα και βανδαλισμούς και με την ατυχηματοθηρική συμπεριφορά, όπως είναι η οδήγηση με μεγάλη ταχύτητα, οι ελεύθερες πτώσεις και το γλίστριμα από ύψος. Παιδιά με ριψοκίνδυνη συμπεριφορά, ανυπόμονα, απερίσκεπτα, συχνά παθαίνουν ατυχήματα και φυσικά θεωρούνται άτακτα! Βοηθήστε τα παιδιά σας να μάθουν πώς να αξιολογούν τον κίνδυνο. Οι έφηβοι, όπως και τα παιδιά, χρειάζονται την αποδοχή και τον σεβασμό των γονέων Δώστε στον έφηβο διεξόδους. Για παράδειγμα τα ελεγχόμενα «extreme sports» προσφέρουν στον έφηβο τα συναρπαστικά συναισθήματα που αναζητά χωρίς να θέτει τον εαυτό του σε πραγματικό κίνδυνο. Συζητήστε μαζί τους κάποιους κανόνες που θα παρέχουν ασφάλεια και στις δύο πλευρές και τηρήστε τους. Μην ξεχνάτε ότι οι έφηβοι από τη μια πλευρά αναζητούν διακαώς την αυτονομία τους, από την άλλη, όμως, χρειάζονται όρια (μια ασφαλή βάση) για να τα ξεπεράσουν. Οι επιεικείς γονείς, δηλαδή, εκείνοι που δεν έχουν καμία απαίτηση από τα παιδιά τους και πολύ χαλαρά όρια, έχουν μεν ευτυχέστερα παιδιά, τα οποία όμως δυσκολεύονται να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους στα χέρια τους, δεν έχουν συναίσθηση των ευθυνών τους και συμπεριφέρονται ανώριμα. Ενθαρρύνετε την υπευθυνότητα, δίνοντας τους την ευκαιρία να αναλαμβάνουν ρόλους και πρωτοβουλίες. Δώστε τους το παράδειγμα. Οι έφηβοι συχνά ακολουθούν την συμπεριφορά των γονιών.

• Μπήκα στα 50. Ξαφνικά οι εφιδρώσεις κάνουν την εμφάνισή τους και ειδικά κάθε βράδυ, ενώ προσπαθώ να κοιμηθώ.
• Συχνά βγαίνω εκτός εαυτού, η διάθεσή μου είναι άλλοτε στο μηδέν κι άλλοτε οριακά στο + ένα. 
• Έχω έντονο άγχος, μελαγχολία, ευερεθιστότητα, κακή διάθεση και μόνιμο το αίσθημα της κούρασης.
• Ο πόνος χαμηλά στην πλάτη, στην περιοχή της μέσης είναι μόνιμος.
• Δεν μπορώ να κοιμηθώ με τίποτε. Η αυπνία με έχει τσακίσει.
• Έρχομαι συχνά σε μια άβολη κατάσταση λόγω της ακράτειας που συμβαίνει ώρες και στιγμές περίεργες.
• Έχω ξεχάσει το σεξ…
• Η εμμηνόπαυση είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίοδος στη ζωή κάθε γυναίκας. Οι αλλαγές είναι πολλές και συχνά δεν τις προλαβαίνουμε. Παρά τα όσα έχουμε ακούσει και γνωρίζουμε ότι πιθανόν θα συμβούν, όταν τελικά συμβαίνουν βρισκόμαστε προ εκπλήξεως! Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι μια περίοδος που θα περάσει ακόμα και εάν η απογοήτευση είναι συχνά η πρώτη μας αντίδραση. Εξαρτάται αρκετά από εμάς για να την περάσουμε ομαλά!

Από την Εφηβεία στην Ενηλικίωση, μια συνεχής και μακρά διαδικασία Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χαρακτηρίζει ως εφηβεία την ηλικιακή περίοδο από τα 11 ως τα 19 έτη ενώ η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία την περίοδο από τα 11 ως τα 21 έτη . Στα κορίτσια η έναρξη της ήβης, των σωματικών μεταβολών δηλαδή που χαρακτηρίζουν την εφηβεία κυμαίνεται ανάμεσα στο 8ο – 13ο έτος της ηλικίας, ενώ στα αγόρια ανάμεσα στο 9ο – 14ο έτος της ηλικίας. Η «αυξητική έκρηξη» ξεκινά νωρίτερα και διαρκεί λιγότερο στα κορίτσια συγκριτικά με τα αγόρια. Κάθε έφηβος βιώνει μια σύγκρουση ανάμεσα στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον , αφού άλλοτε αντιμετωπίζεται ως παιδί και άλλοτε ως ενήλικος. Διέρχεται δηλαδή από μια κατάσταση κρίσης ταυτότητας . Κάθε μετάβαση στη ζωή μας από μια κατάσταση σε μια άλλη, αποτελεί ένα τελετουργικό μετάβασης (ή αποχωρισμού). «Καθώς τα παιδιά γίνονται έφηβοι, ο ρόλος των γονέων μετατοπίζεται στο να τα βοηθήσουν να αποκτήσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες που χρειάζονται για να γίνουν ανεξάρτητοι ενήλικες», λέει η Sarah Clark, ερευνήτρια Δημόσιας Υγείας, συνδιευθύντρια του Τμήματος Στατιστικής Υγείας των Παιδιών του Νοσοκομείου Παίδων του Πανεπιστημίου του Michigan. Η κατάσταση μέσα στο σπίτι, αρχικά, είναι καθοριστική για τον “ευαίσθητο” έφηβο. Αν δεν πάρει την κατανόηση και την αγάπη που θέλει πιθανότατα να γίνει αρκετά σκληρός άνθρωπος. Σε αυτήν την ηλικία, ακόμη, έρχεται συνήθως και ο πρώτος έρωτας. Η κατάληξή του επηρεάζει 100% την μετέπειτα ερωτική ζωή του ενήλικα. Η ενηλικίωση δεν είναι κάτι που κατακτιέται από τη μια στιγμή στην άλλη, και σαφώς δεν είναι μια φάση στην οποία εισέρχεται ένας άνθρωπος αυτόματα στα 18α γενέθλιά του. Δεν πρόκειται για ένα σημείο, αλλά για μια συνεχή και μακρά διαδικασία, πολλές φορές επίπονη. Ο γιος σας ή η κόρη σας κατά τη διάρκεια της εφηβείας—αποβάλλει τα χαρακτηριστικά της παιδικής ηλικίας και μαθαίνει πώς να γίνει υπεύθυνος νεαρός ενήλικος που θα έχει σε επαρκή βαθμό την ικανότητα της αυτοσυντήρησης και την ωριμότητα για να φύγει από το σπίτι. Ως γονέας, πιθανότατα επιθυμείτε να μοιάζει η εφηβεία με έναν διάδρομο αεροδρομίου στον οποίο το παιδί σας θα μπορούσε να επιταχύνει αποτελεσματικά και να απογειωθεί προς την ενηλικίωση. Σπάνια, όμως, είναι τόσο ομαλή η απογείωση. Η περίοδος της εφηβείας χαρακτηρίζεται από τεράστιες αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα και στο μυαλό του ανθρώπου. Τα αγόρια αρχίζουν να γίνονται μικροί άντρες. Τα κορίτσια διαμορφώνονται σε μικρές γυναίκες. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η περίοδος της εφηβείας εντάσσεται στην προετοιμασία για την αναπαραγωγική διαδικασία. Αυτό συνεπάγεται ότι, από βιολογικής πλευράς, οι έφηβοι είναι ικανοί να τεκνοποιήσουν. Η εφηβεία είναι η μοναδική και ολοκληρωμένη μετάβαση του ατόμου από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση και στην ικανότητα αναπαραγωγής. Η είσοδος στην ενήλικη ζωή γίνεται μέσω δραματικών φυσιολογικών και ψυχολογικών αλλαγών. Το άτομο υπόκειται σε γρήγορες αλλαγές τόσο στο σώμα, όσο και στη ψυχολογική και κοινωνική λειτουργία. Πρόκειται για μια ευάλωτη περίοδο που χαρακτηρίζεται από “έκρηξη” των ορμονών. Η έναρξη της εφηβείας σηματοδοτείται από την εμφάνιση των δευτερευόντων χαρακτηριστικών του φύλου. Στα κορίτσια το πρώτο σημείο είναι η εμφάνιση του στήθους, που παρουσιάζεται φυσιολογικά μετά τα 8 χρόνια ζωής, με μέση ηλικία εμφάνισης τα 10.5 χρόνια. Η εμφάνιση της πρώτης περιόδου (εμμηναρχή) συμβαίνει 2-3 χρόνια μετά την είσοδο στην εφηβεία, όταν το κορίτσι είναι 12.5-13 ετών. Στα τελικά στάδια της εφηβείας το κορίτσι σταματά να ψηλώνει και φτάνει στο ανάστημα που θα έχει ως ενήλικας. Τα αγόρια εισέρχονται στην εφηβεία 1-2 χρόνια αργότερα από τα κορίτσια, φυσιολογικά μετά τα 9 χρόνια, με μέσο όρο τα 11.5 χρόνια. Το πρώτο σημείο εισόδου στην εφηβεία είναι η αύξηση του όγκου των όρχεων. Στα επόμενα χρόνια θα παρατηρηθεί η ανάπτυξη του μυϊκού συστήματος, η αύξηση της τρίχωσης στα άκρα, στον κορμό και στο πρόσωπο και η αλλαγή στη φωνή. Το εφηβικό άλμα αύξησης συμβαίνει όταν η εφηβεία έχει προχωρήσει αρκετά, συνήθως μετά τους πρώτους 12 μήνες, αργότερα σε σχέση με τα κορίτσια, στα οποία το άλμα αύξησης παρατηρείται στα αρχικά στάδια της εφηβείας.

Γιατί πιστεύουμε εκείνους που δεν έχουν κάνει τίποτα για εμάς; Οι νέοι, οι συμπεριφορές τους, η αίγλη του άγνωστου που κουβαλάνε. Η τάση που έχουμε να εξοσταρακίζουμε και να εξοστρακιζόμαστε. Όπως λέει ο Αριστοτέλης στην Ρητορική του: Οι νέοι αισθάνονται σφοδρές επιθυμίες και μπορούν να εκπληρώσουν εκείνο που επιθυμούν. Είναι ευμετάβλητοι και γρήγορα χορταίνουν με κείνα που επιθύμησαν, και γι' αυτό, ενώ δοκιμάζουν σφοδρές επιθυμίες, πολύ γρήγορα αδιαφορούν. Έχουν ροπή προς την οργή, παραφέρονται εύκολα και ακολουθούν εκείνο που αποφάσισαν πάνω στο θυμό τους, χωρίς να μπορούν να συγκρατηθούν. Αγαπούν τις τιμές κι ακόμα πιο πολύ τη νίκη, επειδή τα νιάτα θέλουν να υπερέχουν και η νίκη είναι ένα είδος υπεροχής. Οι νέοι δεν έχουν κακές διαθέσεις. Είναι ευκολόπιστοι, επειδή ακόμα δεν τους έχουν εξαπατήσει συχνά. Είναι γεμάτοι ελπίδες, κι αυτό συμβαίνει επειδή η φύση τούς έχει προικίσει με κάποιο είδος θέρμης, σαν εκείνη που νιώθουν αυτοί που έχουνε πιει πολύ κρασί. Αλλά η ιδιότητά τους αυτή οφείλεται και στο ότι δεν έχουν δοκιμάσει πολλές αποτυχίες. Ζούνε κυρίως με την ελπίδα, επειδή η ελπίδα αφορά το μέλλον ενώ η ανάμνηση είναι παρελθόν. Και για τους νέους το μέλλον είναι μεγάλο ενώ το παρελθόν μικρό. Και επειδή ρέπουν προς την οργή και προς την ελπίδα, είναι γενναίοι επειδή η μια ιδιότητά τους συντελεί στο να μη φοβούνται, ενώ η άλλη τους δίνει θάρρος. Προτιμούν να κάνουν ό,τι τους φαίνεται ωραίο παρά ό,τι τους συμφέρει, επειδή οι πράξεις τους υπαγορεύονται πιο πολύ από την καρδιά παρά από τον ψυχρό υπολογισμό Για τις επιρροές μας Είναι προφανές ότι οι επιρροές μας είναι ήδη ένα κομμάτι του εαυτού μας. Στην ουσία διαλέγουμε ό,τι είμαστε. Ταυτόχρονα όμως οι επιλεγμένες επιρροές συνεχίζουν να μας διαμορφώνουν. Κάθε πρόσθετη επιρροή μάς γεμίζει χαρά, ίσως και επιβεβαίωση, αφού αναγνωρίζουμε σε κάποιον άλλον δικές μας θέσεις καλύτερα διατυπωμένες. Για το να μην κάνεις τίποτα και να σε αποδέχονται Η τεράστια δύναμη του να μην κάνεις απολύτως τίποτε και να παραμένεις πολύ σημαντικός φαίνεται στην περίπτωση της Βρετανίας, για παράδειγμα, η ιστορικά απολιτική θεσμική θέση της βασιλικής οικογένειας και του εκάστοτε μονάρχη φαίνεται ότι δίνει μια ψευδαίσθηση σταθερότητας στους Βρετανούς, ένα αντίβαρο στην πολιτική αστάθεια Υπάρχει η πεποίθηση που μας δημιουργείται από όταν ήμαστε παιδιά, ότι όσα κάνουμε για τους γύρω μας θα γυρίσουν πίσω σε εμάς από εκείνους, όταν έχουμε την ίδια ανάγκη. Η πραγματικότητα όμως, διηγείται την ιστορία διαφορετικά. Για τον εξοστρακισμό Όταν εκείνος με τον οποίο σχετιζόμαστε στενά, ο βασικότερος ή ένας από τους βασικότερους συνομιλητές μας, αποφασίζει να κόψει κάθε επικοινωνία μαζί μας και, μάλιστα, χωρίς να μας ενημερώσει για τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, συνήθως τίποτα καλό δεν προμηνύεται και τίποτα καλό δεν μπορεί να σημαίνει. Ο εξοστρακισμός, δηλαδή το να σε αγνοούν και να σε αποκλείουν με σκοπό να σε τιμωρήσουν, να σε κάνουν να συμμορφωθείς ή να απαλλαγούν από σένα, αποτελεί μία κοινωνική πρακτική που επιτίθεται ευθέως στην πανανθρώπινη ανάγκη να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου, και γι’ αυτό το λόγο δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο (Williams, 2007). οι περισσότεροι άνθρωποι που αποκλείουν τους άλλους, πραγματικά πιστεύουν ότι έχουν κάθε λόγο να το κάνουν και θεωρούν δεδομένο ότι ο άλλος καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο το κάνουν. Έχουν τη μαγική πεποίθηση ότι ο άλλος μπορεί να διαβάσει το μυαλό τους, κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, απογοητεύονται καθώς διαπιστώνουν ότι σχετίζονται με έναν άνθρωπο τόσο βλάκα (αφού δεν καταλαβαίνει…) ή τόσο αδιάφορο (αφού καταλαβαίνει μεν, αλλά δεν παραδέχεται το λάθος του ούτε απολογείται γι’ αυτό). Το αποτέλεσμα είναι, ο ένας να βρίσκεται σε σύγχυση αγνοώντας ποιο είναι το “έγκλημά” του και ο άλλος να οργίζεται ακόμα περισσότερο, που η δυσφορία του δεν αναγνωρίζεται και δεν “νομιμοποιείται”. Η συμπεριφορά μας γίνεται αντιληπτή από τους άλλους ως επιθετική και πιθανόν να είναι, αλλά στα δικά μας μάτια με έναν διαστρεβλωμένο τρόπο είναι καθαρή άμυνα. Και, πολύ συχνά, είναι ο μόνος τρόπος, να δείξουμε στους άλλους το πώς μας φέρθηκαν στο παρελθόν… Ένα βασικό πρόβλημα με τον εξοστρακισμό είναι ότι άπαξ και ξεκινήσει είναι δύσκολο να σταματήσει, ακόμα και όταν ο λόγος που τον προκάλεσε έχει ξεχαστεί ή συγχωρεθεί (Williams, 2007). Όταν η κατάσταση παγιώνεται και η σιωπή γίνεται μόνιμη, αυτό που κυρίως πλήττεται είναι η πρώτη και βασικότερη συνθήκη των σχέσεων που, σύμφωνα με την προσωποκεντρική θεωρία, είναι η επαφή. Κι επειδή χωρίς επαφή πολύ απλά δεν υπάρχει σχέση, η σιωπή αναπόφευκτα αναγγέλλει το θάνατο της σχέσης.

Είναι πάντα εκεί, δίπλα στον κάθε ασθενή με την μπλε ή την λευκή της στολή. Το επάγγελμα της νοσηλεύτριας - νοσηλευτή ξεκίνησε στην αρχαιότητα και τον 19ο αιώνα με την συνεισφορά της Φλόρενς Νάϊτινγκεϊλ η οποία λειτούργησε και την πρώτη σχολή νοσηλευτών στην Αγγλία. Έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο "Η Κυρία με το Φανάρι". Είναι η γυναίκα που δημιούργησε το επάγγελμα της σύγχρονης νοσηλεύτριας. Η νοσηλευτική σχολή που ίδρυσε στο Λονδίνο έγινε πρότυπο εκπαιδευτικής δομής. Η εφημερίδα New York Times σε ένα σχετικό δημοσίευμα αναφέρει: Μέχρι τότε το να είσαι νοσοκόμα δε θεωρείτο αξιοπρεπής απασχόληση για ένα «καλό» κορίτσι. Προοριζόταν για γυναίκες ηλικιωμένες, πολύ εύθραυστες, που ήταν, ως επί το πλείστον, μέθυσες και κλέφτρες ή πολύ άσχημες για να ασκήσουν κάποιο άλλο επάγγελμα». Η κάθε νοσηλεύτρια – ης πρέπει να διαθέτει «ηρωικές αρετές» όπως υπομονή, αίσθηση καθήκοντος, ευγένεια, αγάπη για τον συνάνθρωπο. Το νοσηλευτικό επάγγελμα είναι επάγγελμα φροντίδας που απαιτεί διανοητική, συναισθηματική και φυσική προσπάθεια και έχει ως στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του αρρώστου, την φυσική του φροντίδα και την ψυχολογική του υποστήριξη. «Πρέπει να είσαι σαν μητέρα για τον άρρωστο». «Είναι απαραίτητο να μπορείς να νιώθεις τον πόνο και την οδύνη που νιώθει ο ασθενής και να έχεις την επιθυμία να βοηθήσεις. Πρέπει πάντοτε να θέλεις να μαθαίνεις περισσότερα για τη νοσηλευτική και την ιατρική» Στο Διεθνές Συμβούλιο των Νοσηλευτών για το Συνέδριο της Εκατονταετίας, που έγινε τον Ιούνιο του 1999, η Δρ Γκρο Χάρλεμ Μπρούντλαντ, γενική διευθύντρια της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, δήλωσε: «Οι νοσηλεύτριες, οι οποίες διαδραματίζουν βασικό ρόλο στον τομέα της υγείας, μπορούν από τη μοναδική θέση που κατέχουν να συμβάλλουν αποφασιστικά στην υγεία του πλανήτη… Πράγματι, η συνεισφορά τους στις υπηρεσίες υγείας καλύπτει όλο το φάσμα της ιατρικής περίθαλψης. Είναι ξεκάθαρο ότι αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των περισσότερων ομάδων ιατρικής περίθαλψης».

Η Δήμητρα Μαγκαφά είναι Event Planner ή Διοργανώτρια εκδηλώσεων. Δημιουργός της EVENTOS. Αγαπάει ότι έχει σχέση με τις τέχνες. Καλλιτεχνική φύση από μικρή. Αναλαμβάνει τη Διοργάνωση, σχεδιασμό και πραγματοποίηση εκδηλώσεων εντός των χρονικών πλαισίων που της θέτονται. Έχει την συνεργασία με τους ενδιαφερόμενους για τον προσδιορισμό των αναγκών τους και τη διασφάλιση της ικανοποίησής τους Την ευθύνη της οργάνωσης εγκαταστάσεων και τη διαχείριση όλων των λεπτομερειών της εκδήλωσης, όπως διακόσμησης, τροφοδοσίας, ψυχαγωγίας, μεταφοράς, τοποθεσίας, λίστας καλεσμένων, ειδικών προσκεκλημένων, εξοπλισμού, προωθητικού υλικού όπου χρειάζεται, κτλ. Λειτουργεί επίσης ως σύνδεσμος μεταξύ του οικοδεσπότη της εκδήλωσης και του χώρου, διασφαλίζοντας ότι πληρούνται όλες οι απαιτήσεις. Όλο αυτό απαιτεί να είναι δημιουργική, οργανωτική και προσανατολισμένη στη λεπτομέρεια, προκειμένου να διασφαλίζει την ομαλή διεξαγωγή και την επιτυχία των εκδηλώσεων.

Μήνας πρόληψης και ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού o Οκτώβριος. Θέμα που αφορά κυρίως τις γυναίκες αλλά και τους άνδρες. Περίπου 1 στις 9 γυναίκες θα αναπτύξει καρκίνο του μαστού κάποια στιγμή στη διάρκεια της ζωής της λένε οι επιστημονικές μελέτες. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, περισσότερες από 250.000 νέες διαγνώσεις καρκίνου του μαστού γίνονται κάθε χρόνο και 90.000 γυναίκες πεθαίνουν από τη νόσο. Στην Ελλάδα, τα νέα περιστατικά ανέρχονται σε περίπου 4.500 ετησίως και οι θάνατοι από καρκίνο του μαστού σε περίπου 1.600. Αν ο καρκίνος διαγνωσθεί αρκετά γρήγορα, πριν επεκταθεί σε άλλα όργανα, το πενταετές ποσοστό επιβίωσης των γυναικών με καρκίνο του μαστού ξεπερνά το 95%. Παρ' όλες όμως τις προόδους στη διάγνωση και τη θεραπεία, ο καρκίνος του μαστού αποτελεί την κύρια αιτία θανάτων σχετιζόμενων με τον καρκίνο στις γυναίκες, και την υπ' αριθμόν τρία αιτία θανάτου συνολικά στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ελλάδα είναι δυστυχώς από τις χώρες όπου η διάγνωση του καρκίνου του μαστού γίνεται συνήθως όταν η νόσος είναι σε αρκετά προχωρημένο στάδιο. Το αποτέλεσμα είναι ότι η νόσος ελέγχεται πιο δύσκολα και οι πιθανότητες να εξαπλωθεί ο καρκίνος στους γειτονικούς ιστούς και λεμφαδένες (τοπικά υποτροπιάζων καρκίνος) ή σε άλλα σημεία του σώματος (μεταστατικός καρκίνος) είναι πολύ περισσότερες. Τα όργανα στα οποία γίνεται συχνότερα μετάσταση είναι τα οστά (συνήθως το πρώτο σημείο μετάστασης), το ήπαρ, ο εγκέφαλος και οι πνεύμονες. Στην περίπτωση αυτή, ο ρεαλιστικός στόχος της θεραπείας είναι η ανακούφιση από τα συμπτώματα, η καθυστέρηση της εξέλιξης της νόσου και η παράταση της ζωής. Περίπου 50% των ασθενών στις οποίες δεν γίνεται έγκαιρη διάγνωση αναπτύσσουν μεταστατικό καρκίνο του μαστού και ο μέσος χρόνος επιβίωσής τους είναι 18 έως 30 μήνες. Όλα τα παραπάνω κάνουν την ΠΡΟΛΗΨΗ κοινό στόχο. Ιατροί, ερευνητές, ομάδες επιζωσών από τον καρκίνο του μαστού, σύλλογοι γυναικών έχουν λάβει θέσεις και αναζητούν τρόπους να εμπνεύσουν τις γυναίκες να κάνουν τη μεγάλη διαφορά ακολουθώντας έναν υγιεινό τρόπο ζωής και προγραμματίζοντας τακτικές εξετάσεις μαστογραφίας.